ประเพณีและความทันสมัยอยู่ร่วมกันในวัฒนธรรมของเกาหลี ประกอบด้วยดนตรี ศิลปะ วรรณกรรม นาฏศิลป์ สถาปัตยกรรม เครื่องนุ่งห่ม และอาหาร  สาธารณรัฐเกาหลีได้อนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมที่ประเมินค่าไม่ได้ ซึ่งมีจำนวนมากที่ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลก และได้รับการคุ้มครองโดย UNESCO

ชาวเกาหลีได้พัฒนาวัฒนธรรมอันมีเอกลักษณ์ขึ้นจากทักษะความสามารถทางศิลป์ที่โดดเด่นนับตั้งแต่ครั้งลงหลักปักฐานในยุคก่อนประวัติศาสตร์ สภาพทางภูมิศาสตร์ของคาบสมุทรเปิดโอกาสให้ชาวเกาหลีได้รับวัฒนธรรมทั้งจากทางบกและทางทะเล อันรวมไปถึงทรัพยากรที่อุดมสมบูรณ์ซึ่งช่วยก่อร่างวัฒนธรรมที่เปี่ยมไปด้วยคุณค่า และมีประโยชน์ต่อมวลมนุษยชาติทั้งในอดีตและปัจจุบัน มรดกทางวัฒนธรรมอันทรงคุณค่าของเกาหลีหลากหลายแขนงทั้งทางด้านดนตรี ศิลปะ วรรณกรรม นาฏศิลป์ สถาปัตยกรรม การแต่งกาย และอาหารการกินได้ผสานรวมเข้ากับความทันสมัยแห่งยุคปัจจุบันได้อย่างงดงาม และเป็นที่ชื่นชอบของชาวต่างชาติ

ปัจจุบันศิลปวัฒนธรรมของเกาหลีได้ดึงดูดผู้สนใจจากทั่วโลกให้เข้ามาสัมผัสความสำเร็จทางด้านศิลปวัฒนธรรมที่สืบทอดต่อกันมา ได้นำพาให้หนุ่มสาวมากความสามารถหลายต่อหลายคนชนะการประกวดดนตรีและการเต้นที่มีชื่อเสียงระดับโลก ส่วนงานวรรณกรรมก็ได้รับการแปลเป็นภาษาต่างประเทศมากมายหลายภาษาเพื่อดึงดูดผู้อ่านต่างชาติ โดยที่ ผลงานศิลปะ ดันแซกฮวา โดยศิลปินเกาหลีเป็นหนึ่งในงานศิลปะที่เป็นที่ต้องการมากที่สุดในโลก

ความนิยมเคป็อปของโลกได้มาถึงจุดสูงสุดในเดือนสิงหาค 2020 เมื่อวงบอยแบนด์เกาหลีใต้อย่าง BTS ประสบความสำเร็จเป็นอันดับที่ 1 ในชาร์ตเพลง Billboard Hot 100 เป็นครั้งแรกของเอเชียตั้นแต่ปี 1963 ด้วยซิงเกิ้ลภาษาอังกฤษชื่อ “Dynamite” ซึ่งสะท้อนถึงความนิยมของเคป็อปทั่วโลก รวมถึงสหรัฐอเมริกา อเมริกาใต้ และยุโรป รวมไปถึงญี่ปุ่น จีน และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แต่ไม่ใช่แค่ผลงานของศิลปินวงเดียวเท่านั้น มิวสิควิดีโอของศิลปินเคป็อปอย่าง BLACKPINK เกิร์ลกรุ๊ปเกาหลีใต้ได้สร้างสถิติยอดวิวทาง YouTube และกลายเป็นที่นิยมมากขึ้น

ความรุ่งเรืองทางวัฒนธรรมอันเป็นที่ประจักษ์ในทุกวันนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้หากปราศจากซึ่งมรดกทางศิลปะและวัฒนธรรม ที่สร้างขึ้นจากความวิริยะ อุตสาหะ และทักษะความสามารถทางศิลปะของชาวเกาหลีที่ผ่านการสั่งสมมาตลอดประวัติศาสตร์อันยาวนาน ทักษะทางด้านศิลปะอันมีเอกลักษณ์นี้ได้สะท้อนให้เห็นถึงความลุ่มลึก และวิจิตรบรรจงตามยุคสมัยต่างๆ โดยเห็นได้จากโบราณวัตถุและจิตรกรรมฝาผนังในสุสานของยุคอาณาจักรทั้งสาม ไล่เลียงมายังยุคอาณาจักรรวมชิลลา (676-935) โครยอ (918-1392) และโชซอน (1392-1910) ทักษะความสามารถทางด้านศิลปะได้รับการสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นจนมาถึงศิลปินเกาหลีในยุคปัจจุบัน อีกทั้งยังตกทอดมาถึงคนธรรมดาทั่วไปในสังคมอีกด้วย 

เกาหลีได้อนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมอันประเมินค่ามิได้นี้ไว้เป็นอย่างดี มรดกบางชิ้นได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกอยู่ภายใต้การคุ้มครองขององค์การยูเนสโก ในปี 2020 มีมรดกของสาธารณรัฐเกาหลีทั้งหมด 50 รายการที่ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นแหล่งมรดกโลก หรือมรดกวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ของมนุษยชาติ รวมไปถึงการขึ้นทะเบียนอยู่ในความทรงจำแห่งโลก โดยองค์การยูเนสโก

พระราชวังชางด็อกกุง

พระราชวังชางด็อกกุง ตั้งอยู่ที่วารยง-ดง เขตชงโน กรุงโซล เป็น 1 ใน 5 พระราชวังที่สร้างขึ้นในรัชสมัยโชซอน (1392- 1910) เป็นพระราชวังที่เก่าแก่ที่โครงสร้างพระราชวังและส่วนประกอบอื่นๆ ยังคงอยู่ในสภาพดั้งเดิม พระราชวังชางด็อกกุงสร้างขึ้นในปี 1405 เพื่อใช้เป็นที่ประทับแปรพระราชฐานแต่กลายเป็นพระตำหนักอย่างเป็นทางการของราชวงศ์โชซอน เนื่องจากพระราชวังคยองบกกุงซึ่งเป็นพระราชวังหลักถูกไฟไหม้ในปี 1592 เมื่อครั้งที่กองทัพญี่ปุ่นเข้ามารุกรานเกาหลี จนกระทั่งในปี 1867 เมื่อพระราชวังคยองบกกุงได้รับการบูรณะซ่อมแซมจนแล้วเสร็จก็ได้กลับมาเป็นพระตำหนักของราชวงศ์อีกครั้งหนึ่ง พระราชวังชางด็อกกุงได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นแหล่งมรดกโลกขององค์การยูเนสโกเมื่อปี 1997

ถึงแม้จะสร้างขึ้นในสมัยโชซอนแต่พระราชวังชางด็อกกุงมีลักษณะทางสถาปัตยกรรมที่ได้รับอิทธิพลมาจากโครยอ เช่น ตั้งอยู่ตามเชิงเขาเพื่อให้เข้ากับธรรมชาติ โดยปกติพระราชวังจะสร้างขึ้นตามแผนผังที่วางไว้เพื่อเน้นย้ำถึงบารมีและอำนาจของผู้ครอบครอง แต่พระราชวังชางด็อกกุงมีลักษณะการออกแบบที่ใช้ประโยชน์จากสภาพทางภูมิศาสตร์ของเชิงเขาอึงบง ของเขาพูกักซาน ซึ่งเป็นมรดกทางประวัติศาสตร์ที่ยอดเยี่ยม รวมไปถึง สิ่งก่อสร้างต่างๆ ในพระราชวังได้รับการอนุรักษ์ให้อยู่ในสภาพดี เช่น ประตูทนฮวามุน (ประตูทางเข้าหลัก) ท้องพระโรงอินชองจอน  ท้องพระโรงซอนชองจอน และสวนสวยแบบดั้งเดิมที่อยู่ด้านหลังของอาคารหลัก (พีวอน) นอกจากนี้ยังมีนักซอนแจซึ่งเป็นตำหนักที่พักของเชื้อพระวงศ์ ที่สร้างขึ้นในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 โดยที่ยังสามารถรักษาความวิจิตรงดงามของฮันอกแบบดั้งเดิมไว้ได้

ศาลชงมโย

ชงมโยตั้งอยู่ที่ฮุนจองดง เขตชงโน กรุงโซล เป็นอารามหลวงของราชวงศ์ในสมัยโชซอน (ปี 1392-1910) สร้างขึ้นเพื่อเก็บรักษาป้ายบรรพบุรุษ 83 ป้ายของกษัตริย์โชซอน พระราชินีคู่ศรีพระบารมี และบรรพบุรุษสายตรงของผู้สถาปนาราชวงศ์ที่ได้รับฐานันดรศักดิ์หลังจากที่เสียชีวิตไปแล้ว เนื่องจากราชวงศ์โชซอนก่อตั้งขึ้นตามแนวคิดของขงจื๊อ กษัตริย์ผู้ครองนครจึงเห็นชอบให้นำหลักคำสอนของขงจื๊อมาปฏิบัติและชำระล้างสถานที่ประดิษฐานป้ายบรรพบุรุษให้บริสุทธิ์

มีอาคารหลัก 2 แห่งในศาลเจ้า ได้แก่ หอชองจอน และหอยองนยองจอน มีลักษณะเป็นสมมาตรและระดับความสูงที่ต่างกันของพื้นยก ชายคา และหลังคา รวมทั้งความหนาของเสาที่แตกต่างกันไปตามสถานะ สถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ยังคงลักษณะทางสถาปัตยกรรมแบบดั้งเดิม รวมไปถึงห้องโถงของศาลเจ้าทั้งสองซึ่งมีรูปแบบทางสถาปัตยกรรมอันเป็นเอกลักษณ์ของศตวรรษที่ 16 พิธีรำลึกตามฤดูกาลเพื่อรำลึกถึงชีวิตและความสำเร็จของบรรพบุรุษสมัยโชซอนยังคงจัดขึ้นที่ศาลเจ้าแห่งนี้อยู่เป็นระยะๆ

ป้อมฮวาซอง เมืองซูวอน

ฮวาซองคือป้อมปราการขนาดใหญ่ (มีกำแพงยาว 5.7 กิโลเมตร) สร้างขึ้นในปี 1796 ในรัชสมัยพระเจ้าชองโจ (1776-1800) แห่งราชวงศ์โชซอน ตั้งอยู่ในเขตชังอัน เมืองซูวอน จังหวัดคยองกีโด การก่อสร้างเริ่มขึ้นหลังจากที่พระเจ้าชองโจทรงย้ายพระราชสุสานของพระบิดา มกุฎราชกุมารซาโด จากยังจู จังหวัดคยองกีโด ไปยังที่ตั้งในปัจจุบันซึ่งอยู่ใกล้กับป้อมปราการ ซึ่งการออกแบบป้อมปราการทำขึ้นอย่างละเอียดละออและพิถีพิถันเพื่อให้สามารถยืนหยัดปกป้องเมืองที่อยู่ด้านใน และเพื่อประโยชน์เชิงพาณิชย์ มีการใช้เครื่องมือทางวิทยาศาสตร์ในการก่อสร้างป้อมปราการและสิ่งอำนวยความสะดวกอื่นๆ เช่น คอจุงกี (ปั้นจั่นประเภทหนึ่ง) และนกโร (ลูกรอก) เป็นต้น เพื่อช่วยยกวัสดุก่อสร้างที่หนักจำพวกหิน ซึ่งประดิษฐ์ขึ้นโดย จอง ยัก-ยง นักคิดและนักเขียนตามแนวคิดของขงจื๊อผู้มีชื่อเสียง (1762-1836) 

ถ้ำซ็อกกูรัม และวัดพุลกุกซา 

ถ้ำซ็อกกูรัมตั้งอยู่ตรงกลางเนินลาดของภูเขาโทฮัมซาน เมืองคยองจู จังหวัดคยองซังบุกโด เป็นตัวแทนของอาศรมในถ้ำหินที่มนุษย์สร้างขึ้นปี 774 ในยุคทงอิลชิลลา (อาณาจักรรวมชิลลา) เพื่อใช้เป็นหอปฏิบัติธรรมเป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูปปางสมาธิล้อมรอบไปด้วยเทพพิทักษ์และพระสาวก ประติมากรรมแบบสลักนูนถือเป็นงานประติมากรรมชิ้นเอกที่ได้รับการยกย่อง ถ้ำหันหน้าไปทางทิศตะวันออกเพื่อให้แสงแรกอรุณจากทะเลตะวันออกสาดกระทบเศียรพระพุทธรูป
 

วัดพุลกุกซาสร้างเสร็จในยุคสมัยเดียวกันกับถ้ำซ็อกกูรัม ภายในวัดมีหอสวดมนต์ซึ่งสร้างขึ้นอย่างวิจิตรงดงาม และยังมีปูชนียสถานแบบต่างๆ อาทิ ทาโบทับ และซ็อกกาทับ เจดีย์หินคู่ซึ่งตั้งอยู่ที่ลานด้านหน้าของแดอุงจอนหรือหอสวดมนต์หลักของวัด เจดีย์หินคู่นี้ถือเป็นเจดีย์สมัยชิลลาที่สวยงามที่สุดที่หลงเหลือมาถึงในยุคปัจจุบัน โดยเจดีย์ทาโบทับขึ้นชื่อในเรื่องงานแกะสลักที่ละเอียดประณีต ส่วนซ็อกกาทับมีความงามในแบบเรียบง่าย 

หอพระไตรปิฎกชางคยองพันจอนแห่งวัดแฮอินซา

แม่พิมพ์ไม้พระไตรปิฎกเกาหลีประดิษฐ์ขึ้นในสมัยโครยอ (918- 1392) ถูกเก็บรักษาไว้ในหอพระไตรปิฎก วัดแฮอินซา ที่สร้างขึ้นในปี 1488 เพื่อวัตถุประสงค์นี้โดยเฉพาะ หอพระไตรปิฎกเป็นอาคารที่เก่าแก่ที่สุดในวัด สร้างขึ้นโดยใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์ที่สามารถควบคุมความชื้นและการถ่ายเทอากาศได้อย่างมีประสิทธิภาพ เพื่อเก็บรักษาแม่พิมพ์ไม้เก่าแก่ได้อย่างปลอดภัย ตัวอาคารถูกสร้างขึ้นเคียงข้างกัน ณ จุดสูงสุด (ประมาณ 700 ม. เหนือระดับน้ำทะเล) ในอาณาเขตของวัดแฮอินซาซึ่งตั้งอยู่กลางเนินเขาคายาซาน

สิ่งที่ทำให้หอพระไตรปิฎกแห่งนี้มีความพิเศษก็คือการออกแบบที่เป็นเอกลักษณ์ ใช้หลักการถ่ายเทอากาศแบบธรรมชาติ โดยใช้ประโยชน์จากลมที่พัดมาจากหุบเขาคายาซาน หน้าต่างฉลุต่างขนาดจัดเรียงอยู่ทางด้านบนและล่างของผนังทั้งด้านหน้าและด้านหลังของหอพระไตรปิฎก เปิดโล่งให้ลมจากหุบเขาพัดผ่านได้อย่างเต็มที่ หน้าต่างฉลุออกแบบมาให้สามารถควบคุมการถ่ายเทของอากาศได้เพื่อรักษาอุณหภูมิให้อยู่ในระดับที่เหมาะสม แสดงถึงเทคนิคด้านสถาปัตยกรรมที่เลิศล้ำ และเป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์ พื้นอาคารก็เช่นกัน มีการสร้างขึ้นโดยการอัดถ่าน ดินเหนียว ทราย เกลือ และผงมะนาว เพื่อช่วยควบคุมความชื้นของห้อง

นักรบหิน ผู้พิทักษ์สุสานหลวง

สุสานหลวงยุคโซซอนแต่ละแห่งประกอบด้วยเนินทรงกลมอย่างน้อยหนึ่งเนิน มีขอบคันหินกั้นอยู่รอบฐาน และราวหินที่แกะสลักอย่างวิจิตรบรรจงรวมทั้งตุ๊กตาหินรูปสัตว์ต่างๆ โดยเฉพาะแกะและเสือที่แสดงถึงความนอบน้อมและดุร้าย ด้านหน้ามีโต๊ะหินรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าซึ่งแต่เดิมใช้สำหรับตั้งเครื่องเซ่นไหว้ดวงวิญญาณของเหล่าเชื้อพระวงศ์ที่ถูกฝังอยู่ที่นั่น มีเสาหินสูงรูปทรงแปดเหลี่ยมตั้งตระหง่านทั้ง 2 ข้างของโต๊ะ มองเห็นได้แต่ไกล นอกจากนี้ยังมีโคมหินตั้งอยู่ด้านหน้ารูปปั้นสัตว์ และมีหินผู้พิทักษ์อย่างน้อย 1 คู่ (พลเรือนและทหาร) ยืนอยู่บนทั้ง 2 ด้านของโคมหินแต่ละโคม โดยมีม้าอยู่ข้างหลัง เนินดินได้รับการปกป้องเพิ่มเติมโดยกำแพงเตี้ยๆ ที่อยู่ด้านหลัง และทั้ง 2 ด้าน

ป้อมนัมฮันซันซ็อง

ป้อมนัมฮันซันซ็องตั้งอยู่ห่างจากกรุงโซลไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ราว 25 กิโลเมตร ได้รับการปรับโครงสร้างครั้งใหญ่ในปี 1626 ในช่วงรัชสมัยพระเจ้าอินโจ แห่งราชวงศ์โชซอน เพื่อสร้างเป็นที่หลบภัยให้กับพระองค์และข้าราชบริพารในยามเกิดเหตุฉุกเฉิน ฐานของป้อมชูจางซองสร้างขึ้นเมื่อราวหนึ่งพันปีก่อน ในปี 672 ช่วงรัชสมัยของพระเจ้ามุนมู แห่งอาณาจักรรวมชิลลา ใช้เป็นฐานของโครงสร้างป้อมที่บูรณะขึ้นใหม่

สถาบันขงจื๊อโดซันซอวอน 

โดซันซอวอนเป็นสถานบันขงจื๊อซึ่งสร้างขึ้นในปี 1574 เพื่อรำลึกและเชิดชูการเรียนรู้และคุณธรรมของ อี ฮวัง 
(ค.ศ. 1501 - 1570) ปราชญ์แห่งราชวงศ์โชซอนตอนกลาง

ต้นฉบับฮุนมินจองอึม 

หน้ากระดาษนี้แสดงคำอธิบายเกี่ยวกับภาษาเกาหลีในขณะนั้นจำนวน 94 คำ สำหรับเสียง 3 เสียง
ได้แก่ เสียงต้น เสียงกลาง และเสียงท้าย ซึ่งเป็นต้นแบบการอ่านออกเสียงตัวอักษรเกาหลี

ฮุนมินจองอึม (เสียงที่เหมาะแก่การสอนประชาชน)

ฮันกึลคือระบบการเขียนและตัวอักษรภาษาเกาหลี ซึ่งประกอบไปด้วยตัวอักษรที่ได้แรงบันดาลใจมาจากรูปร่างของอวัยวะที่ใช้ออกเสียง จึงทำให้เรียนรู้ได้เร็วและใช้ได้ง่าย พระเจ้าเซจงทรงเป็นผู้ประดิษฐ์ระบบเขียนฮันกึลขึ้นมา ทรงประกาศใช้ฮันกึลในปี 1446 และตั้งชื่อว่าฮุนมินจองอึมหรือ “เสียงที่เหมาะแก่การสอนประชาชน” และในปีเดียวกันพระองค์ทรงมีพระบรมราชโองการให้เหล่าราชบัณฑิตตีพิมพ์หนังสือฮุนมินจองอึมแฮเรบน (ฉบับอธิบาย) เพื่ออธิบายวัตถุประสงค์และหลักการใช้ระบบเขียนใหม่นี้ ปัจจุบันนี้ต้นฉบับของหนังสือเล่มนี้เก็บรักษาไว้ในพิพิธภัณฑ์ศิลปะคันซง (Kansong Art Museum) และขึ้นทะเบียนอยู่ในความทรงจำของโลก (Memory of the World Register) โดยองค์การยูเนสโกในปี 1997

การประดิษฐ์ฮุนมินจองอึมนับเป็นการเปิดประตูแห่งโอกาสให้กับชาวเกาหลีทุกชนชั้น วรรณะ เพศ และวัย แม้แต่ผู้หญิงและชนชั้นต่ำสุดก็สามารถฝึกเรียนเขียนอ่าน และถ่ายทอดความคิดความรู้สึกผ่านตัวเขียนได้อย่างเต็มที่ แต่เดิมตัวอักษรฮุนมินจองอึมมีทั้งหมด 28 ตัว แต่ปัจจุบันใช้เพียง 24 ตัวเท่านั้น ในปี 1989 องค์การยูเนสโกร่วมมือกับรัฐบาลเกาหลีจัดตั้งรางวัลการรู้หนังสือพระเจ้าเซจง (King Sejong Literacy Prize) ขึ้นเพื่อมอบให้กับองค์กรหรือบุคคลที่ทำคุณประโยชน์และมีส่วนช่วยในการสนับสนุนให้คนอ่านออกเขียนได้

ซึงชองวอน อิลกี: บันทึกของราชเลขาธิการ

บันทึกเหล่านี้รวบรวมชีวิตทางสังคมของกษัตริย์โชซอน และการปฏิสัมพันธ์ของพระองค์กับเหล่าขุนนาง ซึ่งจดบันทึกทุกวันโดยซึงชองวอนหรือราชเลขาธิการตั้งแต่เดือนสามของปี 1623 จนถึงเดือนแปดของปี 1910 เก็บรวบรวมไว้ทั้งสิ้น 3,243 ฉบับ ทั้งยังบรรยายรายละเอียดต่างๆ เกี่ยวกับพระราชกฤษฎีกา รายงาน และอุทธรณ์จากกระทรวงกรมกองต่างๆ ไว้อีกด้วย ปัจจุบันจัดเก็บไว้ที่สถาบันคูจังกัก สถาบันเกาหลีศึกษา มหาวิทยาลัยแห่งชาติโซล

อิลซองนก: บันทึกประจำวันเกี่ยวกับราชสำนักและขุนนางที่มีบทบาทสำคัญ (โชซอน / ศตวรรษที่ 18-20)

เขียนขึ้นโดยเหล่ากษัตริย์ในช่วงปลายรัชสมัยโชซอนถึงแม้จะเป็นบันทึกที่เขียนจากมุมมองของกษัตริย์ แต่อิลซองนกถือเป็นบันทึกทางราชการอย่างเป็นทางการ บันทึกตั้งแต่ปี 1760 (ยองโจ ปีที่ 36) ถึง 1910 (ยุงฮแว ปีที่ 4) บันทึกทั้งหมด 151 ปี รวบรวมได้ทั้งสิ้น 2,329 ฉบับ แสดงรายละเอียดข้อมูลเกี่ยวกับสถานการณ์ทางการเมืองทั้งในและรอบเกาหลีได้อย่างชัดแจ้ง รวมไปถึงการแลกเปลี่ยนทางวัฒนธรรมระหว่างตะวันตกกับตะวันออกตั้งแต่ศตวรรษที่ 18-20 

อึย-กเว: ธรรมเนียมพิธีการของราชวงศ์โชซอน

ชุดหนังสือภาพแสนสวยนี้มีรายละเอียดเกี่ยวกับพระราชพิธีตลอดจนพิธีรีตองในราชสำนัก หรือเหตุการณ์สำคัญของประเทศเพื่อใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงในอนาคต หนังสือเหล่านี้มีข้อมูลและภาพเหตุการณ์ต่างๆ ซึ่งส่วนมากเป็นพระราชพิธีอภิเษกสมรส พระราชกรณียกิจของพระราชินีและมกุฎราชกุมาร งานพิธีศพของรัฐและราชวงศ์ และการสร้างสุสานของราชวงศ์ แม้กระทั่งในวาระอื่นๆ ก็มีเช่นกัน เช่น พิธีพืชมงคล การก่อสร้าง หรือปรับปรุงอาคารพระราชวัง รวมอยู่ด้วย ในภายหลังบันทึกการก่อสร้างป้องฮวาซองและการเสด็จประพาสเมืองที่มีกำแพงล้อมรอบแห่งใหม่อย่างเป็นทางการของกษัตริย์จองโจในปลายศตวรรษที่ 18 นั้น มีชื่อเสียงอย่างมาก ซึ่งบันทึกเหล่านี้เก็บไว้ในหอสมุดประวัติศาสตร์แต่น่าเสียดายที่บันทึกในยุคโชซอนตอนต้นถูกไฟไหม้ไปในช่วงที่ญี่ปุ่นเข้ามารุกรานเกาหลีในปี 1592 ภายหลังสงครามได้มีการจัดพิมพ์หนังสืออึย-กเวส่วนที่เหลือจำนวน 3,895 ฉบับ ซึ่งบางส่วนถูกกองทัพฝรั่งเศสขโมยไปในปี 1866 และเก็บไว้ในหอสมุดแห่งชาติฝรั่งเศสจนกระทั่งปี 2011 จึงได้คืนกลับมายังเกาหลีตามข้อตกลงระหว่างรัฐบาลเกาหลีและฝรั่งเศส

อิลซองนก (โชซอน / ศตวรรษที่ 18-20) 

บันทึกกิจวัตรประจำวันของกษัตริย์ผู้ปกครองในสมัยปลายรัชสมัยโชซอนเกี่ยวกับกิจกรรม
และผลงานที่ทรงทำตั้งแต่ปี 1760~1910

ธรรมเนียมพระราชพิธีอภิเษกสมรสของพระเจ้ายองโจกับพระราชินีชองซุน (โชซอน ศตวรรษที่ 18) 

คา-รเย คือพระราชพิธีสำคัญโดยเฉพาะคา-รเยโดกัมอึย-กเว ซึ่งหมายถึงบันทึกที่เกี่ยวกับพระราชพิธีอภิเษกสมรสของกษัตริย์และมกุฎราชกุมารรูปภาพนี้เป็นรูปภาพการอภิเษกสมรสของกษัตริย์ยองโจองค์ที่ 21 ของราชวงศ์โชซอนกับพระราชินีชองซุนเมื่อปี 1759

แม่พิมพ์ไม้พระไตรปิฎกเกาหลี 

แม่พิมพ์ไม้กว่า 80,000  ชิ้น สลักเรื่องราวเกี่ยวกับคัมภีร์พระพุทธศาสนาที่เผยแผ่ในสมัยโครยอ 
ซึ่งเป็นบันทึกทางการเมือง วัฒนธรรม และความคิด ในช่วงศตวรรษที่ 13

แม่พิมพ์ไม้พระไตรปิฎกเกาหลี

แม่พิมพ์ไม้พระไตรปิฎกเก็บรักษาอยู่ที่วัดแฮอินซา (สร้างขึ้นเมื่อปี 802) ในฮับชอนกุน จังหวัดคยองซังนัมโดทำขึ้นในสมัยโครยอ (918-1392) โดยใช้เวลารวบรวมเริ่มตั้งแต่ปี 1236 ใช้เวลา 15 ปี จึงแล้วเสร็จ พระไตรปิฏกนี้เป็นที่รู้จักกันในชื่อ พัลมัน แดจังคยอง แปลตรงตัวได้ว่า “พระไตรปิฎกแม่พิมพ์ไม้แปดหมื่นชิ้น” เนื่องจากมีแม่พิมพ์ทั้งสิ้น 81,258 ชิ้น 

แม่พิมพ์ไม้พระไตรปิฎกเกาหลีนี้ทำขึ้นโดยชาวโครยอ ซึ่งต้องการแสวงหาพลังศักดิ์สิทธิ์ของพระพุทธเจ้า เพื่อช่วยขับไล่กองทัพมองโกลที่เข้ามารุกรานและทำลายล้างประเทศในช่วงศตวรรษที่ 13 มักมีการเปรียบเทียบพระไตรปิฎกเกาหลีกับพระไตรปิฎกฉบับอื่นๆ ที่จัดทำขึ้นโดยราชวงศ์ซ่ง ราชวงศ์หยวน และราชวงศ์หมิง ในประเทศจีน และได้รับการยกย่องว่ามีเนื้อหาสมบูรณ์ครบถ้วนกว่า ซึ่งมีคุณค่าระดับโลก และเก็บรักษาอย่างดี กระบวนการผลิตแม่พิมพ์ไม้มีส่วนสำคัญอย่างยิ่งในการพัฒนาเทคนิคการพิมพ์ขึ้นในเกาหลี
  

 มรดกเอกสารว่าด้วยสิทธิมนุษยชน (Human Rights Documentary Heritage) ปี 1980

: บันทึกเหตุการณ์การลุกขึ้นสู้เพื่อประชาธิปไตยในกวางจู เมื่อวันที่ 18 พฤษภาคม

เหตุการณ์นี้เป็นการลุกขึ้นสู้ของมวลมหาชนที่ผนึกกำลังกันที่เมืองกวางจูตั้งแต่วันที่ 18-27 พฤษภาคม 1980 ชาวกวางจูพากันออกมาต่อสู้เรียกร้องประชาธิปไตยและต่อต้านระบอบเผด็จการทหารในสมัยนั้น แม้เส้นทางสู่ประชาธิปไตยในกวางจูจะจบลงอย่างน่าสลดใจ แต่เป็นจุดเริ่มต้นที่ยิ่งใหญ่กระตุ้นให้เกิดการเคลื่อนไหวเพื่อประชาธิปไตยไปทั่วเอเชียตะวันออกในช่วงทศวรรษ 1980 มูลนิธิรำลึก 18 พฤษภาคม (May 18 Memorial Foundation) องค์การบริหารจดหมายเหตุและบันทึกแห่งชาติ (National Archives and Records Service) หอสมุดรัฐสภาแห่งชาติ (National Assembly Library) และองค์การต่างๆ ในสหรัฐอเมริกาได้รวบรวมเอกสาร วิดีโอ รูปภาพ และบันทึกรูปแบบต่างๆ เกี่ยวกับกิจกรรมต่างๆ ที่ชาวกวางจูทำระหว่างการเคลื่อนไหวรวมถึงขั้นตอนการชดใช้เยียวยาเหยื่อผู้เสียหายหลังเกิดเหตุการณ์ โดยบันทึกเหล่านี้ได้รับการจารึกไว้โดยองค์กรยูเนสโก
 
 

รายการตัวแทนมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ของมนุษยชาติ  

(Representative List of the Intangible Cultural Heritage of Humanity)

พิธีบูชาบูรพกษัตราธิราชเจ้าและพระบรมวงศานุวงศ์และดนตรีประกอบพิธีกรรม

ชงมโยเชเรคือพิธีบูชาบูรพกษัตราธิราชเจ้าและพระบรมวงศานุวงศ์ ส่วนชงมโยเชเรอักคือดนตรีประกอบพิธีในปัจจุบันพิธีบูชาบูรพกษัตราธิราชเจ้า (ชงมโย เชเร) จัดขึ้นในวันอาทิตย์แรกของเดือนพฤษภาคมเพื่อเป็นเกียรติแก่กษัตริย์และราชินีแห่งโชซอนผู้ล่วงลับ ณ ศาลชงมโย ในกรุงโซล ถือเป็นหนึ่งในพิธีการสำคัญที่สุดของชาตินับตั้งแต่ก่อตั้งอาณาจักรโชซอนขึ้นตามแนวคิดของขงจื๊อในปี 1392 ดนตรีประกอบพิธีนี้ออกแบบขึ้นเพื่อคงไว้ซึ่งความสงบเรียบร้อยทางสังคมและสร้างเสริมความสมานฉันท์ พิธีกรรมประกอบด้วยการแสดงดนตรีขับร้อง และร่ายรำเพื่อยกย่องเชิดชูความสำเร็จทั้งทางด้านการปกครอง และการทหารของบรรพบุรุษแห่งราชวงศ์โชซอน ดนตรีในพิธีบูชาบูรพกษัตราธิราชเจ้าใช้เครื่องดนตรีหลากหลายชนิด เช่น เครื่องตี และเครื่องสี เป็นต้น พิธีกรรมชงมโยเชเรและพิธีชงมโยเชเรอักผสมผสานรวมเข้ากับลำนำดนตรีและระบำ พิธีนี้เป็นการแสดงที่คงไว้เหมือนเมื่อ 500  ปีก่อน ไม่ได้เพียงแค่เพื่ออนุรักษ์ความดั้งเดิมไว้เท่านั้น แต่เพื่อการผสานความเชื่อและรูปแบบองค์ประกอบทางศิลป์ที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์

พันโซรี

พันโซรีเป็นการเล่าเรื่องราวผ่านเสียงดนตรีโดยนักร้องจะขับขาน (โซรี) ประกอบท่าทาง (บัลริม) และผูกเรื่องราว (อานีรี) มีมหากาพย์ที่มาจากนิทานพื้นบ้านและเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ที่สำคัญ โดยมีนักดนตรีร่วมตีกลองให้จังหวะและส่งเสียงปลุกเร้าในขณะทำการแสดงด้วย พันโซรีถือกำเนิดขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 18 และได้ก่อให้เกิดนักแสดงและผู้ชมที่หลงรักในศิลปะการแสดงนี้นับแต่นั้นเป็นต้นมา

เทศกาลคังนึงทาโนเจ

เทศกาลฤดูร้อนนี้จัดขึ้นทั้งในและรอบๆ เมืองคังนึง จังหวัดคังวอนโด จัดขึ้นเป็นเวลาประมาณ 30 วัน โดยเริ่มก่อนวันที่ 5 เดือน 5 ตามปฏิทินจันทรคติ เป็นหนึ่งในเทศกาลพื้นบ้านที่เก่าแก่ที่สุดของเกาหลี และได้รับการอนุรักษ์คล้ายคลึงกับงานเทศกาลดั้งเดิมที่ถือกำเนิดขึ้นเมื่อหลายศตวรรษก่อน เทศกาลเริ่มต้นด้วยการทำพิธีบูชาเทพเจ้าภูเขาแห่งแดควันยอง แล้วต่อด้วยการละเล่นพื้นบ้าน กิจกรรม และพิธีกรรมต่างๆ โดยจะสวดอ้อนวอนขอให้มีผลผลิตดี หมู่บ้านมีแต่ความสงบสุข เจริญรุ่งเรือง ชุมชนรักใคร่ปรองดอง มีน้ำหนึ่งใจเดียวกัน

การฝึกเหยี่ยว

เกาหลีมีประเพณีเกี่ยวกับการเลี้ยงและฝึกเหยี่ยวรวมถึงนกล่าสัตว์อื่นๆ เพื่อล่าสัตว์จำพวกไก่ฟ้า หรือกระต่ายป่า ซึ่งถือว่าเป็นกีฬาล่าสัตว์ประเภทหนึ่งมีหลักฐานทางโบราณคดีและประวัติศาสตร์แสดงให้เห็นว่าการฝึกเหยี่ยวในคาบสมุทรเกาหลีเริ่มขึ้นเมื่อหลายพันปีก่อน และมีการฝึกอย่างแพร่หลายในสมัยโครยอ (918-1392) กีฬาประเภทนี้ได้รับความนิยมมากกว่าในทางเหนือ และมักจะเล่นกันตั้งแต่เดือน 10 ตามปฏิทินจันทรคติ ตลอดช่วงฤดูหนาวไปจนถึงช่วงก่อนการทำเกษตรกรรมในฤดูใบไม้ผลิ เมื่อชาวนาว่างเว้นจากการทำนา นักฝึกเหยี่ยวจะผูกเชือกหนังรอบข้อเท้านกและติดป้ายชื่อเจ้าของพร้อมกระดิ่งไว้ที่หาง ประเพณีการฝึกเหยี่ยวนี้ได้รับการจารึกอยู่ในรายการตัวแทนมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ของมนุษยชาติ (Representative List of the Intangible Cultural Heritage of Humanity) เมื่อปี 2010 พร้อมกับประเพณีอื่นๆ จาก 11 ประเทศทั่วโลก เช่น สาธารณรัฐเช็ก ฝรั่งเศส มองโกเลีย สเปน และซีเรีย เป็นต้น

อารีรัง

อารีรังคือชื่อเพลงพื้นบ้านที่ขับร้องกันมาตั้งแต่ครั้งโบราณแสดงถึงวัฒนธรรมเกาหลี ไม่ได้มีเพียงแค่เพลงเดียว แต่ได้รับการถ่ายทอดในเวอร์ชั่นต่างๆ ในแต่ละภูมิภาค โดยปัจจุบันมีเพลงอารีรังอยู่ประมาณ 3,600 เพลง และมีประมาณ 60 ประเภทเวอร์ชั่นที่แตกต่างกัน 

อารีรังเป็นเพลงที่สร้างขึ้นร่วมกันโดยผู้คนจากรุ่นสู่รุ่น เนื่องจากใครๆ ก็คิดเนื้อเพลงและท่วงทำนองใหม่ๆ ได้ จึงได้รับการถ่ายทอดออกมาในเวอร์ชันต่างๆ เพื่อให้เหมาะกับลักษณะเฉพาะของท้องถิ่น อารีรังที่มีชื่อเสียงที่สุดคือ 'จองซอน อารีรัง' จากจังหวัดคังวอนโด 'จินโด อารีรัง' จากจังหวัดชอลลานัมโด และ และ 'มีรยัง อารีรัง' จากจังหวัดคยองซังนัมโด แม้ว่าท่วงทำนองและเนื้อเพลงจะแตกต่างกันไปในแต่ละภูมิภาค แต่เพลงทั้งหมดมีท่อนที่คล้ายกัน เช่น 'Arirang' และ 'Arari' ในเพลง

เนื้อหาของเพลงมีความหลากหลายตามเวอร์ชั่น พวกเขาจะร้องในสถานการณ์ และเพื่อวัตถุประสงค์ต่างๆ กล่าวอีกนัยหนึ่ง พวกเขาสามารถร้องเพลงเพื่อบรรเทาความยุ่งยากในการทำนา สารภาพรักต่อผู้เป็นที่รัก สวดมนต์เพื่อชีวิตที่มั่งคั่งและสงบสุข และเพื่อให้ความบันเทิงแก่ผู้คนที่มาชุมนุมกันเพื่อเฉลิมฉลอง สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือเพลงนี้รวบรวมอารมณ์ของความสุข ความโกรธ ความเศร้า และความสุขที่ผู้คนรู้สึกในชีวิตประจำวัน เนื้อเพลงและท่วงทำนองของอารีรังขึ้นอยู่กับสถานการณ์ของนักร้อง และลักษณะนี้ทำให้เกิดตัวเร่งปฏิกิริยาในการเสริมสร้างความหลากหลายในวัฒนธรรมเกาหลี

ทุกวันนี้ มีการร้องเพลงอารีรังในงานสำคัญระดับชาติ ซึ่งมีบทบาทในการรวมคนเกาหลีให้เป็นหนึ่ง ตัวอย่างเช่น ทีมชาติเกาหลีร้องเพลงเมื่อเข้าไปในสนามกีฬาโอลิมปิกฤดูร้อนครั้งที่ 27 ณ กรุงซิดนีย์ ในปี 2000 หรือในระหว่างการแข่งขันฟุตบอลโลก 2002 ที่เกาหลี/ญี่ปุ่นเป็นเจ้าภาพ ปิศาจแดง กลุ่มสนับสนุนอย่างเป็นทางการสำหรับฟุตบอลทีมชาติสาธารณรัฐเกาหลี ร้องเพลงอารีรังส่งกำลังใจให้ทีมฟุตบอลชาติของพวกเขา

วัฒนธรรมคิมจัง: การทำและแบ่งปันกิมจิในเกาหลี

คิมจังเป็นชื่อเรียกกิจกรรมการทำกิมจิที่ชาวเกาหลีจะพร้อมใจกันทำกิมจิทั่วประเทศในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง ซึ่งถือเป็นส่วนหนึ่งของการเตรียมอาหารเพื่อคงความสดใหม่และมีคุณค่าทางโภชนาการสำหรับในช่วงฤดูหนาว กิมจิเป็นอาหารสำคัญของชาวเกาหลีที่ต้องมีในสำรับอาหารตั้งแต่ครั้งโบราณ ปัจจุบันกิมจิโด่งดังไปทั่วโลกในฐานะอาหารประจำชาติเกาหลี ด้วยเหตุนี้คิมจังจึงเป็นกิจกรรมประจำปีที่มีความสำคัญมากสำหรับสมาชิกในครอบครัวและผู้คนในชุมชนทั่วทั้งประเทศ

กิจกรรมคิมจังเตรียมไว้สำหรับหน้าหนาวซึ่งมีขั้นตอนการเตรียมตลอดทั้งปี โดยในฤดูใบไม้ผลิแต่ละบ้านจะจัดเตรียมอาหารทะเลไว้ โดยเฉพาะกุ้งกับปลาแอนโชวี่ แล้วนำไปหมักเกลือจนได้ที่เพื่อใช้ในฤดูกาลทำกิมจิ ปลายฤดูร้อนจะมีการเตรียมพริกโดยจะทำพริกแห้งและเอาไปทำพริกป่น ส่วนปลายฤดูใบไม้ร่วงและต้นฤดูหนาวก็จะเป็นช่วงเตรียมพริกป่นและส่วนผสมที่สำคัญต่างๆ เช่น ผักกาดขาวสำหรับทำกิมจิ และหัวไชเท้าเกาหลี จากนั้นเมื่อใกล้เข้าฤดูหนาวสมาชิกในครอบครัวและผู้คนในชุมชนจะมารวมตัวกันในวันที่นัดหมายเพื่อทำกิมจิในปริมาณที่มากพอเลี้ยงคนทั้งครอบครัวตลอดหน้าหนาวที่ยาวนานและทารุณ

วัฒนธรรมคิมจังเป็นการรวมตัวกันขนาดใหญ่เพื่อร่วมกันทำกิมจิซึ่งในสังคมสมัยใหม่มีบรรยากาศที่เป็นปัจเจกแยกกันไป กิจกรรมนี้จึงเป็นโอกาสสำคัญที่จะเสริมสร้างความสามัคคีของสมาชิกในสังคมและไม่สูญเสียตัวตนในฐานะคนเกาหลี นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นถึงวัฒนธรรมการแบ่งปันที่ได้รับการสืบทอดต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่นของชาวเกาหลี ประเพณีคิมจังได้รับการขึ้นทะเบียนอยู่ในรายการตัวแทนมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ของมนุษยชาติ (Representative List  of the Intangible Cultural Heritage of Humanity) ขององค์การยูเนสโกเมื่อวันที่ 5 ธันวาคม 2013